ogenschijnlijk

Ik maak een boek, ik word daar blij van.

Ik zet mijn kleinkinderen op de achterbank: “de auto riekt naar jou”, naar mijn atelier, mijn van verfgeur doortrokken dagelijkse plunje.

Ik maak een boek, voor mezelf, voor mijn lief, voor mijn werk. Ik maak een boek, om het boek, om de willekeurige pagina die het internet niet kent.

Een boek van papierformaat en Karolingische minuskels, met een snee – op scherp gezet door de snijmachine – en een archaïsche bevattelijkheid: de bladspiegel, de cadans, de laatste pagina.

En ik twijfel, die verrukkelijke onzekerheid. Ik zoek en ik verschuif, ik speel, ik componeer. Ik babbel tegen het ontwerp, en blader terug.

Ik maak een werk van werken, een verhaal, een lijn in het zand. Ik rond iets af en maak ruimte voor een nieuwe blik op dezelfde horizon.

[ vlerk · 2015 ]